به گزارش رسانه خبری سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران، در ابتدای کارگاه داستان‌نویسی «محفل داستان» که روز سه‌شنبه ۱ دی ماه با حضور محمدرضا گودرزی و علاقه‌مندان ادبیات داستانی در فرهنگسرای گلستان برپا شد، تعدادی از داستان‌های اعضا قرائت و مورد نقد و بررسی قرار گرفت.
سپس محمد رضا گودرزی با اشاره به فعالیت‌های ادبی ویلیام سارویان، بیان کرد: ویلیام آرمناکی سارویان، نویسنده آمریکایی ارمنی‌تبار است که رمان، نمایشنامه و داستان‌های کوتاه متعددی نوشته است. وی در سال ۱۹۴۰ جایزه پولیتزر در بخش درام را دریافت کرد و در سال ۱۹۴۳ برنده جایزه اسکار بهترین داستان فیلم برای رمان «کمدی انسانی» شد.
وی ادامه داد: موضوع اصلی نوشته‌های او درباره بزرگ شدن در فقر به عنوان پسر یک مهاجر ارمنی است. داستان‌های او در زمان رکود بزرگ محبوبیت یافتند. سارویان در فرزنو کالیفرنیا که محله‌ای ارمنی‌نشین است، بزرگ شد و صحنه و زمینه بسیاری از نوشته‌هایش هم همین محل است.
وی با قرائت داستان «دو سرعت پنجاه یاردی»، تصریح کرد: این داستان ماجرای راوی بزرگسالی است که کودکی‌اش را به خاطر می‌آورد. او در سن ۱۲ سالگی به یک تبلیغ برمی‌خورد که در اطلاعیه‌ای اعلام می‌کند، پسر‌ها راحت می‌توانند شبیه او شوند. راوی برای آن مرد پول می‌فرستد، اما عمویش با این کار موافق نیست.
وی با اشاره به داستان «دو سرعت پنجاه یاردی»، عنوان کرد: راوی در پایان داستان به این نتیجه می‌رسد که حق با عمویش است، اما در این بین، آگاهی‌اش از خود و جامعه تحول پیدا می‌کند.
نویسنده «نعش کش»، اضافه کرد: این داستان افزایش آگاهی را پس از انجام عمل و کارهای فیزیکی به مخاطب گوشزد می‌کند. یعنی شناخت باید در معرض اقدام عملی در جهان خارج باشد.
گودرزی با اشاره به اهمیت مکان در این داستان، گفت: زمان و مکانی را که در آن عمل داستانی صورت می‌گیرد، صحنه می‌گویند. کاربرد درست صحنه بر اعتبار و قابل قبول بودن داستان می‌افزاید و انتخاب درست مکان وقوع داستان به حقیقت‌مانندی آن کمک می‌کند. هر داستانی در جایی اتفاق می‌افتد. شخصیت‌های داستانی در مکان‌هایی رفت‌وآمد دارند، در فضاهایی با شخصیت‌های روبه‌رویشان صحبت می‌کنند.
وی در ادامه افزود: داستان‌های سارویان در مکان‌هایی که فضای مهاجرتی دارد و بیش از همه در محله ارامنه، روایت می‌شود.
